Opis
Najwyższe organy kontroli państwowej stały się współcześnie nieodzownym elementem każdej demokracji. Organy te zwyczajowo traktowane są w państwach członkowskich Unii Europejskiej jako „longa manus” izb parlamentarnych, czyli środek umożliwiający izbom wykonanie kontroli nad rządem i administracją publiczną państwa. Prowadząc niezależne kontrole gospodarowania środkami publicznymi oraz związanej z tym działalności rządu, administracji rządowej i pozostałych dysponentów tych środków, dostarczają one parlamentowi informacji, formułują opinie w kwestiach dotyczących sprawozdań finansowych oraz realizacji programów, projektów i innych działań rządu. Praca składa się z pięciu rozdziałów.
Rozdział I. Koncepcje i kierunki rozwoju najwyższych organów kontroli państwowej w Europie
Rozdział II. Gwarancje niezależności najwyższych organów kontroli w świetle standardów międzynarodowych
Rozdział III. Zasada niezależności najwyższych organów kontroli w świetle regulacji konstytucyjnych państw członkowskich Unii Europejskiej
Rozdział IV. Gwarancje niezależności personalnej i finansowej najwyższych organów kontroli państw członkowskich UE
Rozdział V. Gwarancje niezależności funkcjonalnej najwyższych organów kontroli państw członkowskich UE
Praca uwzględnia stan prawny na dzień 1 grudnia 2018 roku.
